Atlas Anatomii Klinicznej

Obojczyk. Złamanie obojczyka

Obojczyk należy do kości długich, ma dwa końce oraz część środkową. Stanowi połączenie między mostkiem a łopatką. Biegnie poziomo nad pierwszym żebrem i ma kształt litery „S”. Koniec mostkowy obojczyka ma kształt trójkątny, jest zgrubiały i posiada powierzchnię stawową, którą łączy się z wcięciem obojczykowym mostka. Koniec barkowy obojczyka jest pionowo spłaszczony, posiada powierzchnię stawową, którą łączy się z wyrostkiem barkowym łopatki. W części środkowej bliżej końca mostkowego obojczyk jest wygięty do przodu, natomiast bliżej dystalnego końca występuje wygięcie do tyłu obojczyka.

Do złamania obojczyka dochodzi najczęściej przy upadku z wyciągniętą ręką, przy wyciągniętej ponad normę kończynie górnej lub podczas bezpośredniego uderzenia w obojczyk. Najczęściej przerwana zostaje ciągłość tkanki kostnej w części środkowej lub bliżej końca mostkowego obojczyka. Szczególnie narażeni na złamania obojczyka są ludzie z niedoborem witaminy D, uprawiający sporty wyczynowe. Złamaniu obojczyka towarzyszy ból nasilający się przy próbach ruchu kończyną górną, opuchlizna, widoczna przez skórę deformacja okolicy obojczyka oraz upośledzone ruchy w stawie ramiennym.

Piśmiennictwo :

1. Rios CG, Arciero RA, Mazzocca AD. Anatomy of the clavicle and coracoid process for reconstruction of the coracoclavicular ligaments. The American Journal Sports Medicine. 2007 May;35(5):811-7. Epub 2007 Feb 9.
2. Jeray KJ, Cole PA. Clavicle and scapula fracture problems: functional assessment and current treatment strategies. Instructional Course Lectures. 2011;60:51-71.
3. Beall MH, Ross MG. Clavicle fracture in labor: risk factors and associated morbidities. Journal of Perinatology. 2001 Dec;21(8):513-5.